Cultureel Centrum Nesterlé
Terug
Chris Verlaan onthoud die naam en ga hem zien.
Hans van Udens was bij de de solo voorstelling van Chris Verlaan afgelopen zaterdag. ls één van de artiesten van Cameretten maakt Chris in 2019 al indruk en niet onterecht blijkt nu.
In deze volwassen avondvullende voorstelling is hij zoals vanouds: verlegen, onhandig in zichzelf gekeerd met gortdroge humor. Het sterkste is zijn timing. Zeldzaam traag in beweging en taal. Kijkt verwonderd om zich heen alsof hij ter plekke tot ontdekkingen komt en daar zelf versteld van staat.
Als publiek wordt je enerzijds geraakt door zijn onhandigheid, hulpeloosheid en soms eenzaamheid. Anderzijds is zijn onderkoelde humor, zelfspot en zijn wereldvreemde kijk op de mens en zichzelf hilarisch.
Hij hangt zijn voorstelling op aan zijn autisme. Hoe hij daarmee door het leven moet met de nodige therapie. Tot de verbeelding spreken de pijnlijke maar vooral humoristische beschrijvingen van de therapeuten, deelnemers en vooral zichzelf. De toenaderingen van vrouwen die hem angstaanvallen geven.
Chris heeft een enorm goed gevoel voor taal wat hij sterk inzet in een staccato manier van spreken die zo typerend is voor iemand met autisme. Hij gebruikt meer dan in eerdere voorstellingen het podium en de rekwisieten die allemaal een onmisbare functie hebben.
Zijn liedjes zijn ontwapenend. Hij zingt zuiver met goede tekstvoering en ze doen nog het meest denken aan drs P.
Gaande de avond gebeurt er waar Chris zo bang voor is. Je gaat hem aardig vinden en voelt toenadering en compassie allemaal dingen waar hij zich geen raad mee weet (?)
Chris Verlaan onthoud die naam en ga hem zien.
Hans van Uden
Als publiek wordt je enerzijds geraakt door zijn onhandigheid, hulpeloosheid en soms eenzaamheid. Anderzijds is zijn onderkoelde humor, zelfspot en zijn wereldvreemde kijk op de mens en zichzelf hilarisch.
Hij hangt zijn voorstelling op aan zijn autisme. Hoe hij daarmee door het leven moet met de nodige therapie. Tot de verbeelding spreken de pijnlijke maar vooral humoristische beschrijvingen van de therapeuten, deelnemers en vooral zichzelf. De toenaderingen van vrouwen die hem angstaanvallen geven.
Chris heeft een enorm goed gevoel voor taal wat hij sterk inzet in een staccato manier van spreken die zo typerend is voor iemand met autisme. Hij gebruikt meer dan in eerdere voorstellingen het podium en de rekwisieten die allemaal een onmisbare functie hebben.
Zijn liedjes zijn ontwapenend. Hij zingt zuiver met goede tekstvoering en ze doen nog het meest denken aan drs P.
Gaande de avond gebeurt er waar Chris zo bang voor is. Je gaat hem aardig vinden en voelt toenadering en compassie allemaal dingen waar hij zich geen raad mee weet (?)
Chris Verlaan onthoud die naam en ga hem zien.
Hans van Uden
